สวัสดีครับ
วันนี้ผมอยากจะมาแบ่งปันเรื่องสั้นๆที่น่าจะเกี่ยวข้องกับพวกเราที่เป็นชาวพุทธกันอยู่ทุกวันนี้นะครับ คือผมมีหนังสือของท่านพุทธทาสภิกขุอยู่เล่มหนึ่งครับ ที่ชื่อว่าแก่นพุทธศาสน์ ซึ่งเป็นหนังสือที่ดีมากที่ได้รวบรวมคำสอนของท่านคราวที่ไปเทศนาให้กับคณะแพทย์และนักศึกษาแพทย์ โรงพยาบาลศิริราชเมื่อเดือนธันวาคม พ.ศ. 2504 ผมยังอ่านไม่จบหรอกครับ แต่เท่าที่ได้อ่านผ่านๆไปหลายๆหน้าแล้วก็เห็นว่ามีเนื้อหาที่น่าสนใจมากๆที่เราชาวพุทธน่าจะได้ศึกษาไว้บ้างครับ สำหรับวันนี้เรื่องที่ผมอยากจะหยิบยกมาเขียนไว้ไห้ได้อ่านกันบ้างนิดหน่อยก็จะเป็นเรื่องของแก่นของศานาครับ ท่านบอกว่าหลักพุทธศาสนาขั้นมูลฐานนั้นมีจุดมุ่งเฉพาะไปยังความดับทุกข์ครับ... และยังบอกอีกว่าสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับการดับทุกข์นั้นพระพุทธเจ้าท่านทรงปฏิเสธไม่ยอมเกี่ยวข้องด้วย อย่างเช่นตายแล้วเกิดหรือไม่ ... และอื่นๆอีกหลายอย่าง...
สำหรับวันนี้ผมต้องการยกมาเท่านี้แหละครับ (ขออภัยที่สั้นจริงๆด้วย) เพราะว่าเวลามีน้อยสำหรับวันนี้ซึ่งตอนนี้ก็เกือบสามทุ่มแล้ว อีกอย่างเนื้อหาจริงๆมีอีกเยอะมากครับ ผมก็เลยเอามาเฉพาะส่วนนี้ส่วนเดียว ซึ่งถึงแม้จะนิดเดียวจริงๆ แต่ผมก็เห็นว่าเป็นนิดเดียวที่สำคัญมากๆ สำหรับที่เราจะศึกษาต่อยอดออกไปเพื่อให้เข้าใจศาสนาพุทธได้มากขึ้น และปฏิบัติจนเห็นผลเป็นรูปธรรมแก่ตัวเองได้ครับ
สำหรับตัวผมเองก็พยายามที่จะทำสิ่งต่างๆที่เป็นการดับทุกข์ โดยเฉพาะสิ่งที่เกิดจากสัมผัสที่กาย เช่น ตา หู จมูก... และที่เกิดจากใจ เช่นความคิดอะไรต่างๆที่ผุดขึ้นมา ซึ่งบางครั้งเหตุการณ์ก็เกิดไปนานแล้วไม่รู้กี่ปีต่อกี่ปี แต่ก็ยังเข้ามาทำร้ายจิตใจเราได้อยู่เรื่อยๆ อะไรพวกนี้เป็นต้นครับ ถ้าเรามีสติอยู่เสมอชีวิตก็น่าจะมีความสุขได้เรื่อยๆนะครับ คือสุขใจนั่นเองครับ ใจที่เบา สบาย และสะอาดครับ เอาล่ะครับ สงสัยต้องตัดสินใจที่จะมีความสุขได้แล้ว ณ บัดนี้... ไม่ต้องรอแล้วครับ
สวัสดีครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น