สวัสดีครับ
ช่วงที่ผมเข้าโรงพยาบาลตอนที่ปวดท้องใหม่ๆเพราะซีสต์ในท้องติดเชื้อ และต้องนอนโรงพยาบาลอยู่หลายวันเพื่อให้หมอวินิจฉัยว่าเป็นอะไรกันแน่อยู่นั้น จำได้ว่าคราวนั้นผมนอนห้องรวม เตียงที่ติดกันกับผมเป็นคุณลุงแก่ๆ คนหนึ่งซึ่งนอนร้องขอนั่นขอนี่อยู่ตลอดเวลา แต่ส่วนใหญ่สิ่งที่คุณลุงร้องขอก็คือขอกลับบ้านครับ คุณลุงขอกลับบ้านอยู่อย่างนั้น ครั้งแล้วครั้งเล่า จนบางครั้งเสียงก็แหบๆไปเพราะร้องอยู่แทบจะตลอดเวลาทั้งวันและทั้งคืน แต่สิ่งที่คุณลุงได้รับก็คือลูกชายที่เฝ้าอยู่ได้แต่บอกพ่ออยู่ตลอดเวลาเช่นกันครับว่าหมอยังไม่ให้กลับบ้าน ต้องอยู่โรงพยาบาลเพื่ออย่างโน้นอย่างนี้ ซึ่งไม่ว่าจะว่าอย่างไรคุณลุงก็ยังร้องขอกลับบ้านอยู่เช่นเดิมครับ ถ้าจำไม่ผิดเพียงคืนที่สองที่ผมนอนอยู่ที่ห้องนั้น คุณลุงก็จากไปอย่างไม่มีวันกลับ... ลูกๆหลานพากันเสียใจและร้องให้สะอึกสะอื้นกันอย่างน่าสงสารมากครับ บรรยากาศตอนนั้นดูน่าโศรกเศร้ามาก ความรู้สึกของผมมันปนเปสับสนกันระหว่างนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและความรู้สึกสะเทือนใจครับ
ผมสงสารที่คุณลุงร้องขอเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิตเพื่อให้ได้กลับบ้าน บ้านที่มีแต่ความอบอุ่น บ้านที่เป็นที่อยู่มาทั้งชีวิต คุณลุงคงไม่อยากจะต้องมานอนเสียชีวิตอยู่ที่โรงพยาบาลที่ซึ่งไม่เคยอยากอยู่เลย ลมหายใจสุดท้ายคงอยากมีแต่ความรู้สึกที่ดี สวยงาม และสงบนะครับ
ผมเขียนถึงคุณลุงถึงแม้จะไม่ได้เอ่ยชื่อแต่ก็ต้องถือว่าไม่ได้ขออนุญาตญาติพี่น้องของคุณลุง ซึ่งผมต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ ผมเพียงแต่ต้องการที่จะถ่ายทอดความสะเทือนใจนี้กับพี่น้องและเพื่อนๆที่ได้เข้ามาอ่านเว็บบล็อกนี้ครับ ผมต้องการที่จะบอกว่าเมื่อถึงเวลาของเรา เราคงต้องการที่จะจากไปอย่างสงบ ในที่ที่เรารักและมีความรู้สึกดีๆให้ใช่ไหมครับ
คนเราบางคนอาจจะโชคดีที่รู้ว่าจะต้องจากไปเมื่อไร ในขณะที่บางคนไม่มีโอกาสได้แม้เพียงจะคิด ขอให้ทุกคนมีความสุขอยู่กับปัจจุบันนะครับ ทำตอนนี้ให้ดีที่สุด สวัสดีครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น