สวัสดีครับผม ไม่ได้เจอกันหลายวันเพราะว่าตอนอยู่ต่างประเทศไม่ได้ใช้เน็ตครับ พอดีไปอยู่โรงแรมที่เค้าไม่ให้เน็ตฟรีในห้องครับ แล้วค่าอินเตอร์เน็ตก็แพงก็เลยไม่ได้ใช้ อีกอย่างไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนครับ ก็เลยไม่ค่อยมีอะไรมาโชว์มากนัก ประชุมเสร็จก็เย็นแล้ว ก็ต้องเตรียมตัวประชุมต่อในวันรุ่งขึ้น แล้วพอประชุมเสร็จวันสุดท้ายก็เดินทางกลับในวันรุ่งขึ้นเลย ก็เลยไม่ค่อยมีอะไรจะมาเล่ามากนัก
ที่ผมกลัวก่อนจะเดินทางคราวนี้ก็คือเรื่องสุขภาพนี่แหละครับ คือรู้ว่าจะต้องนั่งเครื่องบินนานแน่ๆ แล้วเวลาก็ต่างกันหลายชั่วโมงก็จะมีผลกระทบกับเรื่องเวลาอาหารของเราอีก แล้วยังเรื่องสภาพอากาศและอะไรต่างๆอีกหลากหลาย คือกลัวว่าน้ำตาลจะขึ้นครับ โดยเฉพาะเวลาที่นั่นเร็วกว่าของเราห้าชั่วโมง คือผมตื่นเจ็ดโมงเช้ากินอาหารเช้าตอนเจ็ดโมงครึ่งเริ่มงานเก้าโมง ถ้าเทียบกับเวลาที่บ้านเราก็คือตื่นตีสองกินข้าวตีสองครึ่งแล้วก็ประชุมตอนตีสี่! โอย... ง่วงมากๆ แล้วพอถึงเวลานอนก็นอนไม่ค่อยหลับ อยู่ที่นั่นได้สองวันกำลังจะปรับตัวได้ก็ได้เวลากลับบ้านเราแล้ว ฮ่าๆ แต่ก็สนุกสนานดีครับ
สำหรับเรื่องการกินยาผมก็กินยาเบาหวานตามปกติ คือก็ก่อนและหลังอาหารเช้าตามที่แพทย์สั่งครับ ไม่ได้คิดมากอะไร ซึ่งยาเบาหวานก็เอาไปจากบ้านเรานี่แหละครับ ตรวจคนเข้าเมืองที่โน่นเค้าก็ถามว่าเอายาอะไรมา เป็นยาตามแพทย์สั่งใช่หรือไม่ ผมก็บอกไปตามความเป็นจริงว่ายาเบาหวาน แพทย์สั่งให้มา ซึ่งก็ไม่มีปัญหาอะไรเลย เจ้าหน้าที่ก็ใจดีให้ผ่านได้ แต่ถ้าเราไม่แจ้งก็อาจจะมีปัญหาได้เหมือนกันครับ ยิ่งโดยเฉพาะเรื่องอาหาร ผลไม้อะไรต่างๆ เค้าจะเข้มงวดมาก เพราะไม่อยากให้มีการปนเปื้อนของพืชต่างถิ่นในประเทศเค้าครับ ซึ่งผมก็พอจะทราบเรื่องนี้มาก่อนแล้วก็เลยไม่มีปัญหาอะไร ผมเอาแค่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแบบถ้วยเข้าไปซึ่งก็แจ้งเค้าด้วย ก็ผ่านฉลุยครับ
ครับผม สำหรับคราวนี้ที่อยากเอามาเล่าและเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับวัตถุประสงค์ของเว็บบล็อกนี้ก็คือเรื่องสุขภาพนี่แหละครับ คือแค่อยากจะบอกว่าถ้าเราเอาใจใส่วางแผนในเรื่องการใช้ยาและการทานอาหารให้ดี แล้ว เราก็สามารถปรับตัวได้ถึงแม้จะต้องเดินทางใกลๆ และมีการเปลี่ยนแปลงทั้งเรื่องตารางเวลาและเรื่องอาหารอย่างมากก็ตาม แล้วพบกันใหม่คราวหน้าครับผม
สวัสดีครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น