ภาพจาก nationalgeographic.com
สวัสดีครับ
หายไปนานแต่ก็ยังคงคิดหาเรื่องราวมาเล่าสู่กันฟังอยู่เสมอนะครับ หลายครั้งที่หายไปนานๆผมก็รู้สึกไม่ค่อยดีต่อตัวเองเหมือนกัน มันรู้สึกว่าเป็นความรับผิดชอบอยู่เหมือนกันนะครับที่จะต้องหาเรื่องราวดีๆโดยเฉพาะที่จะเป็นประโยชน์กับพวกเราชาวผู้ป่วยทั้งหลาย (และญาติๆด้วย) มาให้อ่านกัน นึกถึงความตั้งใจตั้งแต่แรกของตัวเองที่เขียนบล็อกนี้ขึ้นมาที่ตั้งใจจะหาข้อมูลที่เป็นประโยชน์กับพี่ๆน้องๆและทุกคนมาให้อ่านกันแล้ว ผมก็อยากจะเขียนต่อไปเรื่อยๆครับ จนถึงวันหนึ่งที่ทุกคนจะได้เฮ เมื่อมีข่าวดีว่ามีการค้นพบยารักษาโรคนี้แล้วนั่นแหละครับ ผมนึกถึงวันนั้นแล้วก็รู้สึกตื่นเต้นเหมือนกัน... สงสัยว่ามันจะเป็นยังไงบ้างนะ...
ไม่นานหรอกครับ ผมคิดว่าคงอีกไม่นานเกินไปเพราะตอนนี้ความก้าวหน้าทางการแพทย์ก็เริ่มก้าวหน้าขึ้นไปเรื่อยๆครับ วันละนิดวันละหน่อย อย่างน้อยก็มีตัวยาอยู่หลายตัวที่ดูเหมือนว่าจะมีผลต่อการรักษาในทางที่ดี ถึงแม้ว่าจะยังไม่ถึงขนาดรักษาให้หายขาดได้ก็ตาม ถ้ามีอะไรที่ผมพอจะหามาได้อีกก็จะเอามาลงให้อ่านกันต่อไปนะครับ
ช่วงนี้สำหรับต่างประเทศก็มีผู้ป่วยที่ต้องตัดไต ตัดโน่นตัดนี่เนื่องจากอวัยวะเหล่านั้นมีเนื้องอกพวกนี้อยู่กันอยู่เรื่อยๆครับ ผมเห็นข้อมูลจนรู้สึกได้ว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาเลยครับที่ผู้ป่วย VHL เหล่านั้นจะต้องเข้าโรงพยาบาล ถูกผ่าสมอง ผ่าไต ตัดตับอ่อน ตัดต่อมหมวกไต และอีกหลายๆอย่างครับ ใครที่โชคดีหน่อยก็อยู่ต่อได้ยาวหน่อย... แต่ก็ต้องสู้กันอีกยาวเช่นกัน... บางคนก็โชคไม่ค่อยดีก็อาจจะต้องทรมานและทนเจ็บกันต่อไปครับ ถึงแม้จะได้อยู่ต่ออีกไม่นานแต่ก็ไม่ต้องทนเจ็บนานเกินไปครับ ก็โชคดีกันคนละแบบนะ ผมว่า...
วันนี้ผมก็ไปหาหมอมาครับ ไปตรวจน้ำตาลตามปกติ วันนี้ดีครับ ดีที่สุดในชีวิตตั้งแต่เป็นเบาหวานมาเลย น้ำตาลสะสมลดครับ ลดจาก 8.2 ไป 7.2 ครับ แต่นั่นก็เป็นเพราะว่ายาที่ทานเยอะขึ้นด้วยครับ จริงๆแล้วคงไม่ใช่เป็นผลจากยาเพียงอย่างเดียว เพราะผมก็ออกกำลังกายเพิ่มขึ้นด้วย วิดพื้นครับ แล้วก็แกว่งแขนด้วย พยายามทำทุกเย็นครับ วันไหนอารมณ์ดีก็แถมตอนเช้าด้วย ก็ดีนะครับ รู้สึกเลยว่าร่างกายเราดีขึ้นเยอะ ฟิตและเฟิร์มครับ ฮ่าๆ ยังไม่ยอมแก่อะไรประมาณนั้น วันนี้ตั้งใจจะชวนมาออกกำลังกายกันครับ ออกได้ทุกวันยิ่งดี พอเราทำบ่อยๆเข้ามันเหมือนเป็นนิสัยไปโดยไม่รู้ตัวเหมือนกันนะครับ นานวันเข้ามันเหมือนกับเป็นอัตโนมัติ ถึงเวลามันก็ทำของมันเองครับ ดีเหมือนกัน มีเพื่อนบางคนบอกว่าอะไรก็ตามถ้าเราทำติดๆกันติดต่อกันเป็นเวลาถึง 21 วันแล้ว มันจะกลายเป็นนิสัยครับ อันนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าจริงเท็จแค่ไหน และผมก็ไม่ได้นับด้วยว่าวิดพื้นต่อเนื่องกันมากี่วันแล้ว แต่ก็ใกล้เป็นนิสัยแล้วครับ ลองดูกันนะครับ ออกกำลังกายแบบที่ท่านถนัด แบบไหนก็ได้ครับ รับรองว่ามันดีจริงๆถ้าทำต่อเนื่องนะครับ
มีข้อความของน้อง Siriporn Rungsri เข้ามาทักทายเขียนว่าตัวน้องต้องผ่าตัดต่อมหมวกไตข้างซ้ายด้วย ในฐานะพี่ที่ผ่านเหตุการณ์อย่างนั้นมาก่อนก็ต้องขออวยพรไว้ตรงนี้ว่าขอให้น้องสบายใจและโชคดีในการผ่าตัด ขอให้เรียบร้อยดี และไม่ต้องกังวลอะไรนะครับ การแพทย์ของเราเดี๋ยวนี้ก้าวไปไกลมากแล้วครับ สำหรับพี่ที่ตัดข้างขวาออกไปสองปีกว่าแล้วตอนนี้ก็สบายดี ใช้ชีวิตได้ตามปกติ และไม่ต้องกินยาหรือฮอร์โมนอะไรเพิ่มเติมด้วย
แล้วพบกันใหม่ครับ สวัสดีครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น