ภาพจาก UCLA Health Systemสวัสดีครับ
ผมหายไปเกือบเดือนเพราะว่าต้องเดินทางไปต่างประเทศครับ เวลาไปต่างประเทศก็จะไม่สะดวกที่จะเขียนบทความอะไรเพราะส่วนใหญ่ก็จะยุ่งอยู่กับการทำงานครับ วันนี้กลับมาแล้วก็เลยมีโอกาสมาเขียนกันอีกครั้ง ผมกลับมาตั้งแต่วันพุธที่ผ่านมาแล้วครับ แต่เพิ่งมีโอกาสมานั่งเขียนวันนี้เอง วันนี้ไปตรวจอัลตราซาวด์ที่ศิริราชมาครับ ตรวจซีสต์ทั้งหลายในช่องท้อง ว่ายังอยู่กันดีหรือเปล่า ความจริงผมแอบหวังเล็กๆว่ามันคงจะลดลงไปบ้าง แต่ก็เหมือนเดิมครับ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนัก ซึ่งถึงแม้ว่ามันจะไม่ลดแต่ถ้าไม่เพิ่มขึ้นมาอย่างนี้ก็นับว่าดีแล้วครับ แต่ก็คงต้องรอไปพบหมอก่อนครับ ถึงจะบอกได้แน่นอนว่าสถาพตอนนี้เป็นอย่างไรกันแน่ ผมจะไปพบหมออีกทีวันอังคารหน้าครับ ซึ่งเป็นคุณหมอเจ้าของไข้ วันนี้ไปตรวจทั้งอัลตร้าซาวด์และเอ็กซ์เรย์ทรวงอกครับ หวังว่าพบหมออาทิตย์หน้า หมอจะบอกว่าทุกอย่างโอเค .. ฮ่าๆ ยังไงก็ต้องหวังในแง่ดีไว้ก่อนล่ะครับ
วันนี้แพทย์ที่มาตรวจอัลตราซาวด์ผมเป็นแพทย์ฝึกใหม่ คือเห็นจากหน้าตาและการตรวจครับ และก็จากการได้พูดคุยอีกนิดหน่อยด้วย คุณหมอบอกว่าพอเห็นซีสต์จำนวนมหาศาลในช่องท้องผมแล้ว ก็น่าตกใจครับ บอกว่านี่ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเป็นโรค VHL คงตกใจน่าดู หลังจากที่ตรวจไปได้ระยะหนึ่งแล้ว เห็นซีสต์ที่ตับอ่อน ที่ไตข้างขวาแล้ว คุณหมอก็ชมว่าสวยมาก... หมายถึงเห็นอาการของโรคได้ชัดเจนครับ เป็นกรณีที่ควรจะมาศึกษาด้วย ผมก็เลยเล่าให้ฟังว่าตอนที่ไปผ่าตัดไตและต่อมหมวกไตก็มีนักศึกษาแพทย์มาสอบถามอาการและประวัติอยู่เหมือนกัน คงเป็นตัวอย่างที่หาได้ไม่ง่ายหรอกครับ... ก็ดีใจครับที่ตัวเราเป็นประโยชน์กับวงการแพทย์บ้าง แต่ก็ไม่ได้ดีใจไปซะทั้งหมดหรอกครับ โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงว่าไม่รู้ว่ามันจะมีโอกาสหายหรือเปล่า
สำหรับค่าตรวจวันนี้ ค่าอัลตราซาวด์ 1,800 บาทครับ ค่าเอ็กซ์เรย์ 270 บาท คนคอยคิวไม่มากเท่าไหร่ สบายๆ ครับวันนี้ แต่ที่ยากก็คือที่จอดรถครับ ผมออกจากบ้านที่รังสิตก่อนหกโมงเช้า ไปถึงแปดโมงครึ่งที่จอดรถตรงพื้นที่รถไฟเก่าเต็มหมดแล้ว ก็เลยขับไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมายอะไร กะว่าจะลองวนกลับมาอีกสักรอบ ก็พอดีเหลือบไปเห็นหอพักนักศึกษาแพทย์ เห็นเขียนว่าที่จอดรถด้วย ก็เลยลองเลี้ยวเข้าไปดู ก็ปรากฎว่ามีครับ แต่ต้องวนขึ้นไปบนอาคารหลายชั้นอยู่เหมือนกัน คิดค่าจอดชั่วโมงละ 10 บาทครับ ก็สะดวกดี แล้วก็นั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างไปที่โรงพยาบาลอีก 15 บาทครับ จริงๆ แล้วเดินเองก็ได้ครับ ตอนกลับผมก็เดินกลับ แค่ห้านาทีเองครับ แต่ตอนไปนั้นรีบด้วยครับ เพราะใกล้เวลานัดแล้วก็เลยซ้อนท้ายพี่มอเตอร์ไซค์ ซึ่งพี่แกก็ซิ่งสุดยอด ผมเห็นทางแคบมากๆ พี่แกยังไปได้เลย กระจกมองข้างมอเตอร์ไซค์พี่แกก็เกือบจะชนกับกระจกมองข้างรถยนต์ที่จอดติดอยู่สองข้างทางแล้วครับ เหลือระยะห่างแค่จิ้งจกตัวผอมๆ ลอดผ่านได้แค่นั้นเอง แต่พี่แกก็ไปได้ครับ สุดยอดจริงๆ นั่งไปก็เกร็งไปครับ กลัวหัวเข่าจะชนกับรถยนต์ข้างๆ ด้วย... ก็มันดีไปอีกแบบครับ แต่ผมอยากมันแค่ครึ่งเดียว ขากลับก็เลยเดินดีกว่า ฮ่าๆ...
เอาไว้คราวหน้าจะมาเขียนกันใหม่ครับ ที่ติดไว้ก็คงจะเป็นเรื่องของอาการอื่นๆ ของโรค VHL นี้แหละครับ ตอนที่แล้วเพิ่งเขียนถึงอาการความดันโลหิตสูงไป คอยติดตามกันครับว่าคราวหน้าจะเป็นอะไร สำหรับวันนี้ขอให้สนุกกับงานกันทุกคนนะครับ สวัสดีครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น